Studnie chłonne to rozwiązanie, które pozwala odprowadzać nadmiar deszczówki z gleby o słabej przepuszczalności. Ten typ odwodnienia w szczególności znajduje zastosowanie na terenach gliniastych, które zatrzymują wodę, wskutek czego powstają kałuże i błoto. Poza tym fundamenty budynku poddane są działaniu wilgoci, która może przedostać się na ścian i spowodować pleśń. Ten rodzaj studni zapewnia prawidłowe odprowadzenie nadmiaru wody z gruntu lub systemu rynnowego (w zależności od projektu). Jednak co powinny uwzględniać projekty odwodnień budynków z zastosowaniem studni chłonnych?

Funkcje studni chłonnej

Studnie chłonne stosowane są najczęściej w gruntach charakteryzujących się niską przepuszczalnością lub jej całkowitym brakiem. Żeby zapewnić prawidłowe odprowadzanie wody, pod warstwą gleby wokół studni nasypywane jest kruszywo ze żwiru lub piasku, przez który może ona swobodnie przesiąkać do poziomu gruntowych źródeł. Wiercenie studni chłonnych musi być jednak poprowadzone analizą gruntu w obrębie terenu, na którym będą prowadzone prace odwiertowe. Za wspomniane czynności odpowiada geolog, który określa przepuszczalność gruntu oraz głębokość wód gruntowych. Zasadniczo studnia powinna znajdować się na głębokości 3 m. Dlatego w przypadku wysokiego poziomu wód gruntowych, jej wiercenie nie będzie możliwe, ponieważ przyniosłoby to efekt odwrotny. Ostatni krąg studni powinien znajdować się na głębokości ok. 1,5 m od poziomu źródła gruntowego. Pozwala to osiągnąć optymalne odwodnienie budynku.

Projekty odwodnień budynków

Projekty odwodnień budynków uwzględniają rodzaj i przepuszczalność gleby. Kolejnym czynnikiem jest głębokość poziomu wód gruntowych oraz rodzaj kruszywa uzależniony od typu gleby. Kruszywo układane jest na dnie studni i w jej obrębie, aby zapewnić odpowiednią przepuszczalność wody. Jeżeli głębokość zwierciadła wód gruntowych jest odpowiednia, to przed przystąpieniem do wiercenia studni na głębokości powyżej 3 m wymagane jest pozwolenie. Natomiast w przypadku studni o mniejszej głębokości, taki wymóg nie występuje.

Studnia chłonna najczęściej zbudowana jest z betonowych kręgów o średnicy 1 m. W celu uzyskania optymalnego odwodnienia, rury drenażowe należy zamontować na możliwie największej powierzchni gruntu wokół budynku. Woda z deszczówki odprowadzana jest za pomocą rur drenarskich, położonych od siebie w odległości do 2 m i długości ciągu nie przekraczającej 20 metrów dla jednej studni. Rury muszą zostać zakopane na głębokości min. 80 cm, gdyż zapobiegnie to zamarzaniu wody w zimie. Poszczególne elementy ułożone są poziomo, a ich wylot znajduje się ok. 20 cm nad warstwą filtracyjną. Do kolejnych modułów należą skrzynka rozsączająca, wpust rynnowy, złączki, geowłóknina i pospółka do zasypania dolnej części wykopu. W przypadku dużych opadów deszczu i wyraźnego nadmiaru wody, niestety może dojść do wypłukiwania kruszywa. Skutecznie zapobiega temu specjalny element betonowy (np. płyta chodnikowa do 35 cm). Rura drenarska odprowadzająca wodę musi być ciasno wsunięta w otwór kręgu odpowiadający jej średnicy. Studnia chłonna powinna natomiast znajdować się w odległości 30 m od studni wodociągowej, 3,5 m od granicy działki oraz 2 m od budynku (zgodnie w przepisami). Wykop, jak i cała studnia zwykle zabezpieczane są geowłókniną.

Wiercenie studni chłonnych umożliwia ich szybką budowę w miejscach, w których występuje gleba o niskiej przepuszczalności, wskutek czego dochodzi do zatrzymywania wody i powstawania wilgoci w budynkach. Tego rodzaju studnie są często stosowanym typem odwodnienia budynków, ponieważ na wiele lat zapobiegają tworzeniu się grzybów czy nalotów pleśni na ścianach.